سه شنبه اول اسفند

سلام ساتیار جونم.

امروز به دعوت خاله های مهربون؛ رومیناجون و ساراجون، میخوام به این سئوال جواب بدم که چرا مینویسم؟!

مینویسم چون تو رو دوست دارم و دلم میخواد لحظات شیرین بزرگ شدنت ثبت بشه و تو بعدها از خوندنش لذت ببری. همونطور که الان خودم از خوندن دفتر خاطرات دوره ی راهنماییم لذت میبرم. هرچند که در بیشتر صفحات دفتر خاطراتم متوجه منظوری که اون زمان داشته ام نمیشم.آخه از ترس اینکه خاله جون یا دایی جون نوشته هام رو بخونن، کلمات رمز خیلی استفاده کرده م و حالا بیشتر رمزهام یادم نیست.

خیلی دوست دارم بدونم روز تولدم چه شکلی بودم و توی دوران کودکی منحنی رشدم چه جوری بوده ، چه بازی ها و غذاها یی رو بیشتر دوست داشتم، مبتلا به چه بیماریهایی شدم و خیلی چیزای دیگه. ولی متاسفانه به غیر از چندتا عکس و خاطره های شفاهی خانواده ام ، یادگاری دیگه ای از زمان بچگیم ندارم.

مینویسم چون حافظه ی خوبی ندارم. نوشتن دفتر خاطراتم تا وقتی که علی جون رو چهارماهه حامله بودم ادامه داشت ولی از بس بهم میگفتن: خاطره مینویسی؟ مگه بچه ای ؟ تو دیگه داری مامان میشی! دیگه کم کم نوشتن رو گذاشتم کنار . و الان خیلی پشیمونم!!! با خودم میگفتم مگه ممکنه تاریخ دندون درآوردن بچه م یادم بره؟ و یادم رفته. مگه ممکنه اسم معلم کلاس اول بچه م یادم بره؟ ولی اسم معلم کلاس اول صادق جون یادم نیست. اسم معلم علی جون هم که یادمه چون از دوستای خودم بود! حتی میبینم اون قسمت از خاطرات تو رو که اینجا نمی نویسم فراموش کردم. دو روز پیش خاله جون ازم پرسید : ناف ساتیار کی رفت تو؟! هر چی فکر کردم تاریخ دقیقش یادم نیومد! (به خاطر هلناجون ازم پرسید)

تازه، نوشتن توی نی نی وبلاگ فقط ثبت خاطره نیست. اینجا از نعمت داشتن دوستان بسیار خوبی برخوردار شدم که شرایط منو دارن وخیلی خوب هم رو درک میکنیم. از تجربه های همدیگه استفاده میکنیم و از بچه داری لذت میبریم .

دلایل دیگه ای هم برای نوشتن هست ولی بازم باید خلاصه کنم، چون داری بیدار میشی و باید حواسم به تو باشه گلکم.

از رومینا جون و ساراجون خیلی ممنونم که از من دعوت کردن . و منم از دوستان خوبم:

مامان محمدرضاجون ( آلوچه مامان)

مامان گل پسرجون (دوست من)

مامان یا بابای روشاجون (شاهزاده خانوم)

دعوت میکنم که اونها هم دلیل نوشتنشون رو بنویسن.

دوستت دارم پسر مهربون و صبورم.